Kral ve Muhafız

Kral, dondurucu bir kış gününde gecenin soğuğunda sarayın giriş kapısında nöbet tutan bir muhafıza;

─ Üşümüyor musun asker? Diye sordu. Muhafız;

─ Ben alışkınım efendim, dedi. Kral;

─ Olsun! Sana sıcak tutacak kıyafetler getirmelerini emredeceğim, dedi ve gitti.

Ancak saraya giren Kral emri vermeyi unuttu…

Ertesi gün sarayın giriş kapısının önünde muhafızın soğuktan donmuş cesedini buldular.

Muhafız ölmeden önce duvara bir şeyler karalamıştı. Duvarda şunlar yazıyordu;

“Sayın Kralım, soğuk havaya alışkındım, fakat sizin sıcak kıyafet vaadiniz beni öldürdü…”

İnsanlara yerine getiremeyeceğiniz vaatler vermeyin, umut tacirliği yapmayın…

Hevesi kursağında kalan, hayal kırıklığına uğrayan insan çok yıpranır, güçsüzleşir, çöker adeta…

Önce umudu öldürürsünüz.

Ardından sevgi, saygı, güven olur…

Dostluk ölür, muhabbet ölür…

Nihayetinde “insan” ölür…